De hertenkamp in Woerden blijft op de locatie waar het al 53 jaar staat. Hertenkampen zouden per 1 januari 2024 verdwijnen luidt de wet van Demissionair minister Adema. Maar kort voor deze genoemde datum trok hij de wet in. Nu de hertenkampen blijven bestaan, is zorgorganisatie Careyn niet langer opzoek naar een andere locatie voor de herten. Wel moet er iets veranderen in het welzijn van de herten. ‘Het park moet opgeknapt worden, en we onderzoeken aan welke regels het park moet voldoen,’ zegt Steven van Dorst, woordvoerder van Careyn.
‘Hertje! Hertje!’ galmt het ’s morgens vroeg over de weiden van de hertenkamp. Een klein jongetje van rond de drie jaar oud staat voor het hekwerk waarachter de herten staan. Door middel van een stok door het hek heen te prikken, probeert hij de aandacht van de hertjes te krijgen. En nogmaals klinkt zijn geroep: ‘Hertje, Hertje!’ ‘Ze willen niet komen,’ zegt het jongetje teleurgesteld tegen zijn vader, die op gepaste afstand op zijn telefoon kijkt.
De hertenkamp trekt veel bekijks; binnen vijf minuten zijn er al drie verschillende mensen langs geweest die stopten bij de herten. De een gooit spruitresten over het hek, de ander concludeert dat ze nog hooi hebben.
Wat is de toekomst voor de herten, ook met het oog op het welzijn? ‘Dat is lastig te zeggen, want de ene minister is de andere niet. Zo kunnen de hertenkampen toch moeten sluiten, misschien wel over 5 of 10 jaar. Dit maakt het ook lastig om langetermijnplannen te maken,’ zegt Astrid Somers, dierenarts bij Kliniek voor dieren Woerden, betrokken bij het Burgerinitiatief Hertenkamp. Echt in details kan Astrid zich niet uitspreken. ‘We zijn in gesprek met de gemeente, Careyn en het burgerinitiatief hertenkamp, over de toekomst van het kamp. Zo willen we het leuker maken voor de hertjes maar ook voor de mensen. Er moet echt wel wat gebeuren, maar de exacte plannen mag ik dus niet vertellen’.
‘Oei liep ik maar in een mooi bos.’
Een hert hoort van nature in een bos te kunnen rondrennen en de ruimte te hebben; missen ze dat hier niet? ‘Het is een dier, en die neemt zijn lot zoals het is. Een dier leeft in het hier en nu en denkt niet zoals een mens van: ‘Oei liep ik maar in een mooi bos.’ In principe ben ik tegen wilde dieren in een kooi of achter een hek. Maar omdat ze er nu eenmaal zijn en nergens anders naartoe kunnen, zijn we aan ze verplicht de voordelen ervan zoveel mogelijk te benutten, zoals het educatieve element voor kinderen en het positieve effect van contact met dieren op het welzijn en de gezondheid van ouderen,’ zegt Astrid. Plannen om de leefomgeving te verbeteren zijn er wel, maar nog in volle beraad; daar kan nog geen uitspraak over worden gedaan.
Terwijl ze over de hertenkamp kijkt, vertelt ze over de grond. Deze is in de 53 jaar flink bezaaid met uitwerpselen; hierdoor groeien er in de zomer vooral distels en brandnetels. Nu in de winter is de grond redelijk kaal; door de vele regen is het een modderboel met hier en daar een plukje droog gras. ‘Maar de herten zijn niet ongelukkig,’ vertelt Astrid. ‘Kijk, als je ze in de ogen kijkt, zie je dat de herten barsten van de levenslust. Ik heb natuurlijk heel veel gezien, en je ziet bijvoorbeeld ook aan een kat zijn ogen of die er nog zin in heeft of niet’.
De kudde slentert rustig voort; als één geheel lopen ze over de weiden. Astrid wijst erop dat de dieren nog goed naar elkaar omkijken, wat een teken is van een gezonde kudde. Ze zijn een beetje aan het klieren met elkaar en snuffelen rond. En zowaar, als er een zak met etensresten over het hek wordt leeggegooid, komt er weer veel energie vrij in de kudde. Ze rennen van de ene naar de andere kant van de weiden, op de verse groenteresten af.
Buurtbewoner Nelly zag, tot haar grote schrik, net na de jaarwisseling sommige omwonenden hun oliebolresten voeren aan de herten. Zij maakte zich toen zorgen over de gezondheid van de herten. ‘Het is natuurlijk niet het aller gezondste, maar herten hebben de pech dat ze heel veel kunnen hebben; die zijn zelden ziek. Ja, je moet ze natuurlijk geen plastic voeren’ zegt Astrid met een glimlach. ‘Ook brood is niet het aller gezondste, al kunnen de herten er wel tegen. Ze hebben goede ontlasting en geen overgewicht, ze kunnen dus wel wat hebben’.
Bij Careyn is dit dieet niet bekend. ‘We waarderen de betrokkenheid van omwonenden; er is grote sociale controle door de buurt,’ zegt Steven. Careyn betaalt het voer en met behulp van twee vrijwilligers zorgen ze dat de herten de juiste voeding krijgen. En over mogelijke incidenten wat het ongezonde extraatjes betreft, zegt Steven: ‘We zullen kijken of we samen met de vrijwilligers kunnen zoeken naar een oplossing’.
