Afgelopen dinsdagavond debuteerde de nieuwe documentaire ‘Who killed the blue bird’ over kunstenaar Katinka Simonse, beter bekend als Tinkebell. De filmmaker, Judith de Leeuw, vertelde in een interview met DocTalks dat de kunstenares het meer de De Leeuw haar film vindt, dan het hare.

In plaats van met een cameraploeg de kunstenares te volgen, koos De Leeuw ervoor om met oude beelden een film te creëren. Ze ontving het privé-archief van Tinkebell en struinde door de 380 uur aan beeldmateriaal. Tijdens dit proces hadden de twee amper contact. “Als je een film over Tinkebell wil maken, ben je al snel een speler in háár spel. Daarom leek het me beter om zo ver mogelijk bij haar uit de buurt te blijven”, vertelde De Leeuw in het DocTalks-interview.

Tinkebell is een Nederlandse kunstenaar waarbij haar eigen leven haar kunstwerk is; alles wat ze op haar pad tegenkomt, kan onderdeel worden van haar projecten. Ze staat vooral bekend voor het verwerken van dieren in haar werk en ziet zichzelf een storyteller; haar doel is het redden van de wereld.

Volgens de Leeuw vond Simonse dat cruciale elementen ontbraken, terwijl kleine details juist werden uitvergroot. Deze observatie duidt op een kloof tussen de artistieke visie van Tinkebell en de interpretatie ervan door de filmmaker. Het creëert een dynamiek tussen kunstenaar en filmmaker, waarbij de spanning en complexiteit van het proces verder wordt uitgediept en een onderdeel vormt van het verhaal achter de documentaire.

Maar kan een documentaire als ‘geslaagd’ worden beschouwd wanneer de hoofdpersoon zich niet kan verenigen met de inhoud van de film? En wordt een documentaire primair beschouwd als het verhaal van de filmmaker of als het verhaal van de hoofdpersoon zelf?

Yara Hannema is zelf ook documentairemaker en beantwoordt deze vragen vanuit haar rol als objectieve filmmaker. Hieronder volgt het gesprek met Hannema: