J. Cole heeft onlangs zijn nieuwe album uitgebracht. Op het nieuwe album stond een disstrack, genaamd 7 minute drill, richting Kendrick Lamar. Rapfans in de Verenigde Staten zijn blij dat er weer iets gebeurd in de rap wereld. J. Cole heeft spijt van zijn disstrack en heeft hem van alle streamingsdiensten verwijderd. Is zo’n diss normaal in de rapwereld? Kim Dankoor is hiphop deskundige en legt het uit. 

J. Cole heeft openlijk zijn excuses aangeboden, hij heeft spijt van de disstrack. Hij noemt het nummer “het stomste” wat hij ooit heeft gedaan. Op het dreamville festival zegt hij het volgende: “Ik ga niet liegen tegen jullie. De afgelopen twee dagen voelde ik me vreselijk”. De woordenwisseling tussen de twee rapper begon vorig jaar. J. Cole had het nummer ‘first person shooter’ uitgebracht, waarin hij stelde dat Kendrick Lamar, Drake en hij de drie grote namen waren in de hiphop. Kendrick Lamar reageerde hierop met een eigen nummer ‘like that’ waarin hij zei dat er maar één iemand was, hijzelf “It’s just big me”. Kim Dankoor is blij dat er weer wat gaande is in de rapwereld. Ze legt uit dat deze disstracks typisch zijn voor de rapwereld. “Het is net als een dans battle, je daagt iemand uit met een move en zo reageer je constant op elkaar. Het zorgt voor spanning en het is typerend voor dit genre muziek. Het zijn ook een beetje mannetjes met een ego, maar de fans leven ook voor deze cultuur”

Maar is zo’n diss niet ook overdreven voor een betere verkoop van de albums? Kim Dankoor denkt dat zeker. Ze vertelt daarnaast ook dat er andere speculaties zijn. “Er is een track op het album van J. Cole dat neigt naar transfobie. Misschien wil hij door het verwijderen van de disstrack de aandacht daar van afhouden.”

De reportage is privé te luisteren i.v.m muziekrechten.

Uit een wetenschappelijke analyse is te zien dat J. Cole zijn stem gebruikt om maatschappelijke kwesties aan de kaak te stellen. Zo wil hij een brug slaan tussen de straatmentaliteit en de mainstream hiphopcultuur. Dit doet hij door persoonlijke verhalen in zijn raps te stoppen. Zijn teksten bestaan voornamelijk uit sociale en politieke bewustwording, waarbij hij thema’s als racisme, ongelijkheid, armoede en persoonlijke strijd naar voren komen. Door dit te doen met toegankelijke beats en melodieën, weet hij een breed publiek aan te spreken. Hierdoor overbrugt hij de kloof tussen straatrealiteit en mainstream hiphopcultuur.