Ook in 2024 keerde het Winterstation op het Spoorwegmuseum terug, met atmosferische lichten en thematische decoraties, maar ook een paar belangrijke veranderingen.
Elk jaar organiseert het Spoorwegmuseum in Utrecht het Winterstation, een ombouw van het Spoorwegmuseum naar een winter wonderland waar de klassieke architectuur van het museum het kerstfeest ontmoet. De kerstsfeer is meteen palpabel bij de ingang, waar je als bezoeker je kaartjes koopt. Centraal in die warm verlichte, oude stationshal torent een beer van een kerstboom boven man en machine uit. Wel 5 meter hoog, op zijn minst, rijkelijk gekleed in feestelijke gouden en rode kerstballen op een achtergrond van kerstlichtjes gedrapeerd over naald en tak.
“De ervaring begint hier natuurlijk”, merkt Evertjan de Rooij, communicatieadviseur van het Spoorwegmuseum enthousiast op terwijl hij naar de ingang en het achterliggende perron gebaart. “Dan zit men als ze binnenkomen meteen al in de feestsfeer.” Hij neemt me mee over het perronnetje, langs de coupes van een ouderwetse trein. “Maar de grote attractie is natuurlijk onze ijsbaan, 50 kuub echt ijs om op te schaatsen.”
Door de voordeur lopen we het winterstation binnen, waar de schaal van de transformatie onmiddellijk duidelijk is. Waar normaal rijen aan antieke treinen staan is nu plaatsgemaakt voor etenskraampjes en inklaptafeltjes, waar ouders koffie drinken en hun spelende kinderen observeren. Verderop schijnen rode en paarse lichten neer op een grote ijsbaan in de vorm van een vierkante nul met een dikke bovenkant. In het midden van die nul staat een grote antieke trein, bijna recht uit The Polar Express. “Dat is de Nestor, een antieke stoomlocomotief uit 1883, als ik het goed heb.” vertelt Evertjan trots, gebarend naar het pronkstuk terwijl hij me naar de ingang van de ijsbaan begeleidt. “Handschoenen zijn te allen tijde verplicht op de IJsbaan, voor de veiligheid natuurlijk. Daarnaast zijn er dit jaar reserveringen, zodat het niet meer propvol komt te staan.” Hij kijkt uit over de open grote zaal, en stelt zich kort een menigte voor. “Daarnaast is de kinderbaan vanaf dit jaar recht naast de ingang, zodat de kinderen er makkelijker in en uit kunnen wanneer ze dat willen.” vertelt hij wijzend op de nabije kinderen, die vooral met kleine stoeltjes en trillende benen voorzichtig over het ijs bewegen. Sommigen met helikopterouders, anderen trotseren het alleen.
Ook Mink (7) is al lang op het ijs geweest. Op de bankjes naast de baan vraag ik hem wat hij vindt van zijn eerste keer op de ijsbaan. “Ik vind dat grote deel nog een beetje eng, want ik kan nog niet zo goed schaatsen, maar op de krabbelbaan vind ik het erg fijn, want daar heb je van die dingen en dan kan je een beetje leren hoe het moet.” hij wijst naar de sierlijke steuntjes die nieuwe schaatsers hun balans helpen te houden. “Ik ben ook al gevallen, en er is ook iemand over mijn handen gereden, maar ik had gelukkig mijn handschoenen aan.” hij laat trots zijn hand zien. “Ik vind het leukste het glijden, want als je gaat glijden dan ga je echt zo snel vooruit.” vertelt hij terwijl zijn moeder met een brede glimlach toekijkt.
Recht om de hoek van de ijsbaan, door een forse deur, staat een enorme antieke carrousel uit een ouderwetse Belgische kermis. Deze carrousel, vrolijk geschilderd in rood en geel en bedekt met kunststof varkens, kippen, paarden en koetsen, komt uit 1903. “Het is een Galloper, wat betekent dat de figuurtjes omhoog en omlaag deinen terwijl het apparaat ronddraait, geluid maakt, en lichtjes laat knipperen,” merkt Evertjan op. “Ooit op de kop getikt door een oud-directeur, en nu staat hij er elk jaar hij.”
Al met al heerste er een levendige sfeer in het omgetoverde museum, waar tot 7 januari de kilometerteller van het ijs omhoog tikte. Inmiddels is het alweer afgebouwd, maar een definiërende factor van traditie is dat je erop kunt tellen dat het weer terugkeert.
