Het einde van het Clash of The Titans seizoen 2024 komt in zicht, in de finale van 20 april zullen de grote winnaars uit eerdere voorrondes spelen voor ‘’The Final Bout.’’ Maar waarom is het zo belangrijk voor de organisatoren bij db studio’s om kleinere en lokale bands een podium te geven.. ‘’We willen niche muziek een plek geven, die elders niet zo snel aan bod komt.’’

Db studio’s is al 25 jaar een onafhankelijke plaats voor Utrechtse Muziek. Het gebouw van het grootste oefenruimtecomplex in de regio valt s’ avonds met het rumoer en het geklets van afwachtende muziekliefhebbers en schemerende lampjes goed op aan de donkere Cartesiusweg. Het oude leegstaande CAB gebouw is tegenwoordig het thuis van 17 oefenstudio’s, een concertzaal, Studio Moskou en een bar, waar bij binnenkomst alvast de eerste biertjes van de avond door de bezoekers worden besteld. ‘’Het is echt een plek voor mensen die van muziek houden, of het nou zelf spelen is, of om te kijken en luisteren.’’ Vertelt werknemer bij stichting Ruis, Lenny Kouenberg. Daarnaast is het ook de plek waar Stichting Ruis, verantwoordelijk voor het concertprogramma en de programmering in de zalen, zich heeft kunnen ontwikkelen met Clash of The Titans, Utrechts grootste bandwedstrijd waar ieder jaar maar liefst 50 bands aan mogen deelnemen. De medeorganisator van de avond omschrijft de drijfveer achter deze competitie: ‘’Het idee is om een basis te zijn voor kleinere bands, die nog niet zijn doorgebroken en hun een plek als een oefenruimte of een podium te geven.’’

Voorafgaand aan de voorrondes van de wedstrijd wordt de selectie door stagiaire Simon van Klooster en Lenny gedaan. Van de 70 inzendingen die de studio door bands heeft ontvangen, hebben ze gelet op een paar belangrijke punten om uiteindelijk 40 deelnemers een kans te geven. Een van de punten die aan bod zijn gekomen, is de muzikaliteit van de bands. ‘’Klinkt het ook een beetje goed’’, zoals Simon verwoord. Originaliteit en een eigen geluid vindt Lenny altijd een belangrijk punt, om op deze manier een diverse en energieke competitie te ontwikkelen. Maar de Clash, waar metal, een 15 man-reggae band, punk en een hiphop artiest allemaal aan bod komen in de voorrondes, heeft achter de schermen veel vormgeving gezien. Bij de indeling proberen de organisatoren te kijken naar de acht grootste kanshebbers, door deze over de voorrondes te verspreiden en daarbij te kijken naar afwisseling in genres, wordt op deze manier een line-up ontwikkeld, waar voor elke bezoeker wel iets te beluisteren valt.

Door de muren van de bar, waar de bezoekers met een drankje en wat te eten om de tafels verzamelen is het gedempte geluid van de eerste sound-checks al te horen. Lenny en Simon bespreken nog de laatste logistieke punten met de bandleden en dan staat het podium voor hen open. De deuren gaan open en de harde klanken van de eerste punkband geven de bezoekers een energieke opening van de avond. Achterin kijken de organisatoren met een glimlach toe naar het springende en dansende publiek, ‘’Het belangrijkst is dat het publiek gewoon een leuke avond heeft, het is fijn als de zaal vol zit, dat is echt supertof.’’ Vertelt stagiair Simon.

Tijdens elke voorronde is er ook een jury aanwezig, die bij elke competitie avond een winnaar uitkiest die een plek heeft in de halve finale, en uiteindelijk de grote finale. Op deze desbetreffende avond is het aan Marijke Arnold, leraar bij het Conservatorium, Stefan Üthooft, bandlid van Walker Diver, en Robin Saazen, van Robin Banks en Lidsberg om de beoordeling te geven. In een zijkamer, verstopt tussen de wc en een oefenruimte bespreken zij hier de kanshebbers van de avond. De lerares vertelt: ‘’Ik vind het altijd belangrijk om te letten op de geloofwaardigheid en originaliteit, want spelen de bands gewoon op wat instrumenten of komt het daadwerkelijk uit het hart.’’ De twee andere juryleden knikken in overeenstemming mee, Stefan voegt hieraan toe: ‘’We kijken ook altijd zeker naar de reacties van het publiek en of de band deze een beetje meeneemt.’’ Zo is het voor de jury altijd weer een verrassing welke bands Lenny op de line-up heeft gezet. ‘’Wat het zo leuk maakt, is dat de voorrondes ons confronteren met nieuwe genres en bands waar we zelf niet zo snel heen zouden gaan.’’, voegt Marijke toe. Ook het derde jurylid is altijd aangenaam verrast, Saazen laat lachend weten: ‘’Vroeger, toen ik zelf in een band speelde zei ik altijd dat ik nooit aan een bandwedstrijd zou meedoen. Ik vond dat appels en peren vergelijken, en nu zit ik hier al 15 jaar in de jury!’’

Aan de andere kant van de deur van het jurykamertje spelen de bands van de avond nog even driftig door, om op deze manier uiteindelijk een plekje te kunnen bemachtigen in de grote finale, waar achter de schermen net als bij de voorrondes al veel voor wordt georganiseerd.