Op 6 februari van dit jaar werd een groot gebied in Turkije en Syrië getroffen door een verwoestende aardbeving. Vanaf het begin was duidelijk dat de omvang van de verwoesting enorm was, en van over de hele wereld werd hulp aangeboden aan Turkije, ook vanuit Nederland. Nederland zond onmiddellijk het “Urban Search And Rescue” (USAR)-team naar Turkije. Een kleine zeven dagen later vertrok ook een team met reddingshonden naar Turkije. Maar wat troffen zij daar aan, en hoe gingen ze om met de intense ervaringen?

USAR

“Het USAR-team werd opgericht in 2003 naar aanleiding van de aardbeving in Marokko dat jaar en de vuurwerkramp in Enschede,” vertelt Kees van den Berg, die al zo’n 20 jaar bij USAR werkt als groepscommandant en werkzaam is bij de brandweer veiligheidsregio Rotterdam-Rijnmond. “We zijn door de VN geclassificeerd als een ‘heavy team,’ wat de hoogst mogelijke classificatie is. Dit betekent dat wij als reddingsteam in staat zijn om de meest uitdagende reddingsacties in stedelijke gebieden aan te kunnen. We werken dan ook samen met de VN en het ministerie van Buitenlandse Zaken bij missies in het buitenland,” voegt Kees toe.

RHWW Reddingshonden

John van Norden, een brandweerman in Amersfoort, is actief bij RHWW Reddingshonden. Ook hij reisde naar het getroffen gebied na de aardbeving om met de honden te zoeken naar overlevenden. “Wij zijn een vrijwilligersorganisatie en ontvangen dus, in tegenstelling tot USAR, geen financiering van de overheid of de VN,” vertelt John. “We zijn ook later naar Turkije gegaan dan USAR, ongeveer een week na de aardbeving. Het was voor ons de eerste keer dat we in het buitenland hielpen bij een ramp, en we hebben hier veel van geleerd. Bij de volgende ramp zijn we nu volledig zelfvoorzienend met tenten, voedsel en watervoorzieningen.”

De reportage met Kees van den Berg en John van Norden