Al decennialang wordt er gestreden tegen drugs, maar de realiteit is onmiskenbaar: de zogeheten “War on Drugs” heeft gefaald. Over de hele wereld hebben overheden miljarden dollars uitgegeven aan het bestrijden van drugsgebruik en handel, maar toch blijven drugs een probleem. Een voorbeeld van dit falende beleid is te zien in steden als Amsterdam. Zo pleitte Femke Halsema voor het legaliseren en reguleren van hard drugs, met name cocaïne.

Het doel is om criminaliteit te verminderen en het verdienmodel te ontnemen van georganiseerde bendes. Zo organiseerde zij een internationale drugsconferentie, waarbij verschillende, sociologen, onderzoekers, drugsexperts en wethouders aanwezig waren. “Het is hoog tijd voor een nieuwe benadering van drugsbeleid, drugshandel in cocaïne gaat nergens heen”, aldus Steve Rolles een drugs expert uit Londen, Verenigd Koninkrijk.

Naast het verwoestende effect op de veiligheid en stabiliteit van de samenleving, heeft de War on Drugs ook een verwoestend menselijk tol geëist. Duizenden mensen zijn gevangengezet voor niet-gewelddadige drugsdelicten, vaak met straffen die hun leven voor altijd veranderen. Deze aanpak heeft niet alleen families ontwricht, maar heeft ook bijgedragen aan de overbevolking van gevangenissen en heeft buitenproportioneel impact gehad op minderheidsgemeenschappen.

Ook opent het deuren naar een meer menselijke benadering van verslaving. In plaats van verslaafden te criminaliseren, kunnen ze worden gezien als mensen die hulp nodig hebben. Legalisatie maakt het mogelijk om middelen vrij te maken voor effectieve behandelingen, rehabilitatieprogramma’s en preventie-inspanningen.

Het beleid zou dus niet pleiten voor ongereguleerde legalisatie. Maar alsnog heerst hierover veel tegengeluid. Zo zegt minister Dilan Yeşilgöz, “Onze levenswijze staat op het spel. Er is geen ruimte voor debatten over de legalisatie van harddrugs.” Volgens haar is het te laat om nu nog te denken aan legalisatie. Wanneer Nederland de strijd is aangegaan met georganiseerde bendes die dreigen het voor het zeggen te hebben.