Tijdens het open podium: ‘The Int’l Open Stage’ in het ACU zijn er verschillende mensen die 7 minuten lang een act opvoeren. Het mag van alles zijn in elke taal: zingen, dansen of een gedicht voordragen. Er mag niet gefilmd of gefotografeerd worden, dus alles blijft binnen de zaal. Kunstenaars uit verschillende landen en steden laten zien wat hun passie is.
In het Political Cultural Center ACU is er op 9 januari een open podium waar mensen kunnen performen, dit is wordt elke twee weken georganiseerd door vrijwilligers en de entree is gratis. ACU is een plek in Utrecht waar veel mensen samen komen om creatief werk te delen en er is ook plaats voor politieke en culturele inactieven.
Mensen bestellen een drankje bij de bar, en iets voor negenen wordt er door organisator Missy Green omgeroepen dat het gaat beginnen. Het zaaltje stroomt langzaam vol, iedereen neemt hun drankje mee en gaat zitten op de houten banken. Als eerste komt Green het podium op, ze heet iedereen welkom en kondigt de eerste performer aan: Jaap Kagiso. Hij is eind twintig en heeft een ijzeren been. Met zijn lange haren en een verenhoed op zijn hoofd komt hij het podium op. Kagiso draagt in het Engels een gedicht voor over de liefde. Hij vraagt aan het einde van zijn act het publiek om woorden, waarmee hij een nieuw gedicht ter plekke verzint. Mensen applaudisseren enthousiast. Hij is een bekend gezicht en treedt vaker op het open podium. Ook heeft hij meegeholpen met de organisatie en wordt hij binnenkort stadsambassadeur van Utrecht. Kagiso: ‘Ik vind elk optreden heel erg inspirerend, want mensen geven hier zo’n rauw inkijkje van zichzelf.’ Hij schildert en schrijft gedichten in zijn atelier. ‘Alles wat hier gebeurt is zo origineel en daarom kom ik hier al jaren, want je wordt altijd verrast met wat er allemaal uit creatief Utrecht komt’, aldus Kagiso.
Daarna komt er een wat oudere man het podium op met zijn gitaar en begint te zingen over de liefde die hij voor een man voelde. Iedereen luistert muisstil en mensen leunen tegen elkaar aan. Uiteindelijk juichen ze bij zijn uithaal. Missy Green zegt dat deze man hier vaker komt, en steeds met nieuwe nummers.
Vervolgens is er een nieuw gezicht dat voor het eerst gaat optreden. Een beetje verlegen en met blote voeten komt Keesie Hofland in een glittertop het podium op. Zingend en dansend op de muziek van Darren Korb met een zelfgeschreven tekst verrast die het publiek. Mensen praten enthousiast na over de act en op de vraag of Hofland hier iets mee wil bereiken antwoord die: ‘Ik zou hier graag mee verder komen, maar heb toch een ander doel dan beroemdheid en geld: ik wil graag een boodschap sturen naar een specifiek persoon uit het verleden.’
Daarna betreedt een Italiaans meisje het podium, ze was niet van plan om op te treden maar mensen die haar te kennen overtuigen haar toch om een gedicht voor te dragen. Het eerste gedicht gaat over de zomer in Italië in het Italiaans. Niemand verstaat het maar het ondanks dat lijkt het publiek toch geraakt: het is weer heel stil en alle aandacht ligt bij haar ligt. Daarna draagt ze gedicht in het Engels voor over de liefde die ze voelt voor iemand in het publiek aanwezig. ‘De positiviteit bij de acts zorgen voor een samenhangend gevoel in de zaal’ vertelt Green.
De laatste performance is door Thomas Gilliquet, een Vlaamse man met een lange baard. ‘Hij wil geen applaus en treedt ook vaker op, toch blijft hij mensen verbazen met zijn acts’, kondigt Green hem aan. Hij begint zijn act lopend met een backpack vol met etuis, alsof hij een bergwandeling gaat maken. Hij stalt al zijn etuis uit alsof hij een soort winkeltje begint. Daar haalt hij kikkererwten uit om ze vervolgens naar het publiek te gooien. De mensen kijken verbaast en spelen het spelletje met hem mee. Gilliquet trekt daarna verschillende rokken over elkaar aan die hij uit zijn backpack haalt en gaat eindeloos rondjes draaien. Als laatste pakt hij alles weer in en doet alsof er niks gebeurd is en loopt het podium af.
Er volgt een hard applaus en volgens Green lijken mensen zich verbonden met elkaar te voelen. De avond wordt afgesloten met een borrel in het café van de ACU, waar mensen de acts nabespreken. Hofland vond alle acts even goed: ‘Ik probeer kunst niet te zien in een soort rangschikking.’ Mensen kijken nu al uit naar het volgende open podium.
Tekst door: Yula Bello
Verslaggeefster Sofie is op locatie en geeft je een kijkje in het verloop van het event. Daarnaast spreekt Missy Green: oprichter en organisator, maar ook gaat ze in gesprek met een aantal deelnemers:
