Grindculture. Doorgaan tot je omvalt om alles uit je studie, werk of leven te halen. De grindculture is onder de studenten aan de hogeschool Utrecht (HU) ook bekend, maar welk effect heeft dit op hun gezondheid? Cultuureel platform podium organiseert hier een evenement over en nodigt drie verschillende sprekers uit om te bespreken waarom the grind wel en niet goed voor je is.

Podium, het cultureel platform van de HU, organiseert de bijeenkomst op Padualaan 99 in een theaterzaal. De zaal is ingericht met vijf stoelen in een halve cirkel, gericht naar het publiek. Bij binnenkomst wordt de naam van de bezoeker afgevinkt van de lijst en ontvangt die twee kaarten, een groene en een rode. De gasten staan al klaar bij de stoelen en de presentatoren overleggen met de crew of alles klaarstaat. Dan beginnen ze met de introducties.

“Wat is grindculture?”, vraagt een van de presentatoren aan het publiek. Er klinken verschillende halve antwoorden, maar niemand springt op. “Hard werken, hard spelen”, legt gastspreker Thomas den Hartog uit. Den Hartog is een freelance trainer van jonge professionals, te gast om zijn ervaringen te delen over ‘the grind’. Grindculture komt neer op hard werken en weinig pauzes nemen. Je werkt als student naar een doel toe, of dit je diploma, je honours of een eigen bedrijf is, maakt niet uit, zolang je er maar voor gaat. Grindculture heeft veel positieve, maar ook negatieve effecten. Je kan jezelf verliezen in je werk, andere dingen slechter doen en je rust ervoor opofferen. Door sociale media komt de druk van succes ook veel hoger te liggen. Studenten nemen hierdoor steeds minder genoegen met hun eigen werk en zakken nog verder in de grindculture.

“Ik merk dat veel jongeren eraan lijden”, vertelt den Hartog, “Er begint wel steeds meer bewustwording te komen, maar de balans mist een beetje”. Den Hartog is niet de enige die de balans mist. Romy Henskens, bezoeker en voormalig student, herkent de schuine balansverhouding ook. “Ik merk het vooral in de toets weken, vaak staat alles in focus dan, met alle toetsen”, geeft ze aan, “Het is iets wat er gewoon is, en wat verwacht wordt. Soms merk je het ook niet altijd, of het iets is wat je doet of niet. Dan is het gewoon de norm”.

Na het interviewen van de gasten vragen de presentatoren het publiek om hun groene en rode kaarten te pakken. Ze hebben drie statements voorbereid waar het publiek ja en nee op kan stemmen. De groen kaart staat voor ja, de rode voor nee. Het eerste statement luidt: “Ik kan alleen succesvol zijn in het leven als ik lange uren werk”. Een aantal groene kaarten vliegen omhoog. De sprekers haken hier gelijk op in. “Succes is een heel persoonlijk iets”, vertelt Verena Schmidt. Ze geeft het publiek een opdracht; doe je ogen dicht, en beeld jezelf in op 80-jarige leeftijd. Wie zie je naast je? En waar ben je? Het publiek opent de ogen en deelt hun ervaringen met elkaar. De ervaringen gaan vooral over de mensen die om hen heen stonden. Een van de presentatoren grapt zelfs: “Ik hoopte vooral dat mijn vrienden nog leefden”.

Heeft grindculture dan eigenlijk wel een oplossing? Studenten lijden er op school, werk en in hun sociale leven aan, maar hoe komen ze uit the grind? “Ja, pauzeren”, behartigt den Hartog, “Zorg dat je echt momenten pakt waar er helemaal niemand is die iets van je vraagt, en dat je tijd hebt voor jezelf”. Den Hartog geeft voorbeelden als een wandeling maken, sporten of mediteren. “Probeer ook je telefoon niet te gebruiken”.

Het evenement eindigt met een uitgebreide lunch. Het publiek mengt met de sprekers en de leden van podium. Ze praten samen over hun ervaringen en het evenement. Van the grind is even geen sprake, en alle mensen in de zaal kunnen met elkaar hun pauzemoment vinden.